Usuwanie makijaży permanentnych i tatuaży – część I

Usuwanie tatuażu Poznań – część I.
Autor: Agata Mańkowska

Usuwanie makijaży permanentnych i tatuaży laserem jest wyrazem poszukiwania sposobu jego całkowitego usunięcia bez uszkodzenia tkanki. Dotychczas stosowane metody to: chirurgia, peelingi, dermabrazja (chemiczna i mechaniczna), kriochirurgia, elektrochirurgia, koagulacja światłem z zakresu podczerwieni, salabrazja (stosowanie chlorku sodu), kamuflaż itp. Zostały one opisane na łamach wydania 4/2012 „Kosmetologii Estetycznej”. Czynnikiem ograniczającym w przypadku każdej metody jest głębokość zdeponowania barwnika oraz obszar powierzchni skóry, jaki zajmuje tatuaż. Metody te stwarzają niebezpieczeństwo powstania blizn, keloidów, przebarwień.

usuwanie tatuażu Poznań – metody

Spośród wielu obecnie stosowanych metod usuwanie makijaży permanentnych i  tatuaży, jako najbardziej skuteczne uznaje się dwie metody laserowe. Pierwsza wykorzystuje lasery powodujące ablację tkanki, druga lasery nieablacyjne, pracujące w systemie Q-Switch. Fizyczny mechanizm usuwania tatuaży za pomocą lasera Q-Switch polega na reakcji tuszu na światło laserowe. Zastosowanie bardzo krótkiego impulsu powoduje mechaniczne uszkodzenie barwnika tatuażu bez efektu termicznego. Usunięcie tatuażu wymaga przeprowadzenie kilku zabiegów, a ich liczba, odstępy między nimi oraz uzyskany efekt zależą od wielu czynników.

Lasery wysokoenergetyczne umożliwiają skuteczne likwidowanie zmian, które z punktu widzenia pacjenta mogą stanowić istotny problem estetyczny. Znajdują one zastosowanie w usuwaniu niepożądanych tatuaży, zbędnego owłosienia, powierzchownych zmian naczyniowych skóry czy w odmładzaniu skóry. Jednocześnie pacjenci poszukują takich metod, które nie tylko są skuteczne, ale również nie powodują wyłączenia ich z życia codziennego, w tym również zawodowego.

usuwanie tatuażu Poznań – biofizyczne oddziaływanie światła laserowego na tkankę

W trakcie wnikania w głąb tkanki promieniowanie traci swą energię. W przypadku niektórych form terapii szczególne znaczenie ma dostarczenie wymaganej dawki energii na określoną głębokość w skórze. Dla długości fali w zakresach 500-1200nm (tzw. okno terapeutyczne) energia szczególnie głęboko penetruje do tkanki. Absorpcja energii w tkance związana jest z obecnością w niej specyficznych chromoforów (fotoakceptorów). Są to substancje takie jak: woda, hemoglobina, melanina czy białka, cechujące się zdolnością pochłaniania energii określonego zakresu widma promieniowania. Melanina obecna w normalnych warunkach w naskórku i włosie pochłania energię w szerokim zakresie długości fal. Z kolei hemoglobina wykazuje dobrą absorpcję w zakresie ultrafioletu, światła niebieskiego, zielonego i żółtego. Bardzo dobra absorpcja promieniowania przez ten chromatofor zachodzi przy długości fali: 418, 542, 577nm. Woda oraz tkanki bogate w wodę dobrze pochłaniają promieniowanie poniżej 500nm oraz powyżej 1200nm [2-4].

usuwanie tatuażu Poznań – teoria selektywnej fototermolizy

Badanie zjawisk zachodzących pod wpływem światła laserowego o określonych parametrach doprowadziło do sformułowania teorii wybiórczej, selektywnej fototermolizy (SP selective photothermolisis). Autorzy, R. Rox Anderson i John A. Parrish, w roku 1983 oparli swoją pracę na badaniach dwóch podstawowych chromatoforów skóry: melaniny oraz oksychemoglobiny zawartej w naczyniach.

Dla wywołania zjawiska wybiórczej fototermolizy niezbędne są następujące warunki:

1. należy użyć takiej długości fali, która jest lepiej absorbowana przez struktury docelowe niż przez okoliczne tkanki,
2. czas działania impulsu musi być równy lub krótszy niż czas potrzebny do schłodzenia struktur docelowych,
3. gęstość dostarczanej energii musi być wystarczająca dla uzyskania pożądanej temperatury w strukturze docelowej.

Istotą terapii prowadzonej zgodnie z teorią SP jest wywołanie urazu termicznego w strukturach docelowych w obszarze określonym co do lokalizacji i wielkości. Ogrzanie sąsiednich tkanek zmniejszone jest do minimum, co ogranicza ryzyko powstania blizn i innych działań niepożądanych. Niepożądane ciepło przekazywane do okolicznych tkanek będzie minimalne, jeśli czas impulsu nie przekroczy czasu termicznej relaksacji. Czas termicznej relaksacji jest to czas, w którym tkanka pozbywa się 50% dostarczonej energii termicznej i jest indywidualną cechą danej struktury, zależy także od jej wielkości. Mniejsze obiekty z założenia schładzają się szybciej niż duże, ponieważ czas relaksacji cieplnej jest wprost proporcjonalny do kwadratu objętości naświetlanej struktury. Zastosowanie odpowiedniego czasu trwania impulsu pozwala na skumulowanie energii w strukturze docelowej, bez zagrożenia uszkodzeniem struktur sąsiednich. Cele na skalę subkomórkową wymagać będą impulsów nanosekundowych bądź krótszych, podczas gdy niekapilarne naczynia włosowate czy inne struktury podobnego kalibru wymagają impulsów milisekundowych.

Dozowanie energii świetlnej dostarczanej do tkanek dzięki laserom stało się bardzo dokładne i może być precyzyjnie kontrolowane. Poszczególne rodzaje terapii wymagają zastosowania odmiennych parametrów wiązki laserowej. Można w przybliżeniu stwierdzić, że o przydatności lasera dla poszczególnych zadań decydują takie jego parametry jak:

– długość fali (?) [nm],

– moc impulsu (P) [W],

– energia pojedynczego impulsu (E) [J],

– czas trwania pojedynczego impulsu (dla laserów pulsacyjnych) (t) [s],

– gęstość powierzchniowa energii [J/cm2],

– powierzchnia wiązki laserowej [cm2].